Heykel, birinci ya da ikinci yüzyıla tarihleniyor ve bir sahne kostümüyle çömelmiş, kalçasını dışarı itmiş bir oyuncuyu gösteriyor. Sol eliyle gerisini tutan aktör, sağ eliyle ağzının kenarına iki parmağını yerleştirerek gaz çıkarma sesi yapıyor üzere görünüyor.
J. Paul Getty Müzesi’nden küratör yardımcısı Mary Louise Hart’a nazaran, bu komik aksesuarlar, Aristophanes’in Yunan komedilerinde ve Romalıların kendi sahne oyunlarında yaygın olarak kullanılan ögelerdi. Oyuncunun giydiği çapraz desenli beden kostümü de devrin sahne geleneklerine uygun bir detay.
Heykelin, Roma’nın en ünlü güldürü müelliflerinden Plautus’un yapıtlarında sıkça yer alan yan karakterlerden birini temsil ettiği düşünülüyor. Plautus, milattan evvel 254-184 yılları ortasında yaşamış ve 130’dan fazla oyun yazmış olsa da, sırf 21’i günümüze ulaşabilmiştir. Kendisi de bir periyot oyunculuk yapan Plautus, gösterişli asker, âşık yaşlı adam üzere birçok klişe karakter yaratmıştır. Lakin bu heykelin daha çok figüran rollerden birine ilişkin olduğu varsayım ediliyor.
Hart’a nazaran, bu usul heykelcikler, devrin halkı ortasında hayli popülerdi. Hart, “Bu karakteri çok seven pek çok insan vardı. Onu eğlenceli buluyor ve konutlarında bulundurmak istiyorlardı” diyor.
Antik Romalılar için kaba mizah epeyce yaygındı. Müzeye nazaran, uygunsuz espriler, kendini tiye alma, absürtlük ve müstehcenlik; antik periyodun gülme sebepleri ortasında yer alıyordu. Bu mizah anlayışına dair bir başka değerli kaynak ise, antik dünyanın ender latife kitaplarından biri olan “Philogelos” (Gülme Dostu). Beşinci yüzyılda derlenmiş bu kitap, 265 espriden oluşuyor. Kitaptaki şakaların birçoğunda “aptal” ve “kendine fazla güvenen” karakterler yer alıyor.