Genel olarak, ırmaklar birleşerek denize yahut kapalı bir göle gerçek akar. Fakat makalede incelenen bu örnekler, bifurkasyon yani dallanma özelliği gösteriyor. Lakin alışıldık dallanmalardan farklı olarak, bu ırmaklar bir sefer ayrıldıktan sonra ana su yoluna geri dönmüyor.
Bu tıp sıra dışı örneklerden biri, Güney Amerika’daki Casiquiare Irmağı. Bu ırmak, kıtanın en büyük iki havzası olan Orinoco ve Amazon havzalarını birbirine bağlıyor. Orinoco’dan ayrılıp Amazon’un bir koluna katılan Casiquiare, muharrirlerin tabiriyle “iki galaksi ortasında kurulmuş bir solucan deliği” üzere çalışıyor. Hafif eğimi (yüzde 0,009’un altında) bile bu ilişkiyi sürdürebilecek kadar tesirli.
Bir diğer farklı örnek ise Surinam’daki Wayambo Irmağı. 1717 yılında Hollandalı sömürgeciler tarafından haritalandırılan bu ırmak, doğuya ya da batıya gerçek akabiliyor. Bu istikamet değişikliği, yağış ölçüsüne ve insan üretimi kilit sistemlerine bağlı. Irmağın iki istikametli akışı, bölgedeki altın, boksit ve petrol üretiminden kaynaklanan kirliliğin izlenmesini zorlaştırıyor.
Araştırmacıların en gizemli bulduğu örnek ise Kanada’nın uzak ormanlarında yer alan Echimamish Irmağı. İsmi, Cree lisanında “iki tarafa akan su” manasına geliyor. Hayes ve Nelson ırmaklarını birbirine bağlayan bu su yolu, kimi kaynaklara nazaran tam ortasından her iki tarafa hakikat akıyor. Lakin bölgenin düzlük yapısı ve kunduz barajları üzere ögeler nedeniyle akış tarafı konusunda hâlâ belirsizlik var.