‘Suçum ne, ben niye buradayım?’

Home Gündem ‘Suçum ne, ben niye buradayım?’
‘Suçum ne, ben  niye buradayım?’

Orta Anadolu’nun batı coğrafyasında yol alırken, bu defa Afyonkarahisar bozkırındaki kapalı cezaevine ulaşmaya çalıştık. Gayemiz, kent merkezindeki devasa cezaevi değildi zira.

Sistem, bizi bozkırda ilerletip, tarlaların ortasındaki girişe ulaştıramadı. İki deneme daha yaptık. Başaramayınca, yol kenarındaki birinden yardım istedik.

“Şu tarafa gerçek ilerleyin sonra sola dönün.’’

‘Suçum ne, ben niye buradayım?’

Misket Dikmen ve Pınar Türenç Afyonkarahisar T tipi cezaevi önünde.

KATILA KATILA AĞLADI

Arkasından da ekledi:

“Ama üçüncü bir cezaevi daha var. Aradığınız orası olmasın. O da yolun karşı tarafında.’’

Afyon’da 3 cezaevi.

İnanılması güç.

Afyonkarahisar 2 No’lu T Tipi Kapalı Ceza ve Tutukevine ulaştığımızda, ‘’Kendisine haber verildi herhalde’’ dedim.

İzmir Gazeteciler Cemiyeti eski Lideri Misket Dikmen ile göz göze salondaki yerimize geçtiğimizde, Elif camın ardında, şaşkınlık içinde kaldı.

Yeşil gözleri evvel büyüdü. İnanamadı. İki eliyle yüzünü kapattı, katıla katıla ağladı.

Elimi aramızdaki camın üzerine koydum yalnızca. Ellerimiz birleşti.

“Nasılsın?’’ diyebildim ve yalnızca 30 dakikalık kapalı görüşümüzdeki yasağı ilettim ona.

“Ağlamayacağız. Dik duracağız.’’

Başladı anlatmaya:

“Abla, benim ne işim var buralarda?”

İsyanı büyüktü:

‘’Ben kimim ki? DEVLETİ yıkacak örgüte üye olmakla suçlanmak da ne? 50’li yaşlarımı yaşarken bana yaşatılan bu cezayı nasıl kabul edebilirim. Sen biliyorsun tüm hayatımı. Ne örgütü. Ne yıkımı. Hayali suçlamalarla, üç aydır tutukluyum. İddianamem bile yok. Kabahat yok, ceza var. Bu nasıl bir hukuk?’’

Yine tıpkı soruyu sormadan duramadı:

“Ben neden buradayım?’’

Elindeki telefon ahizesine sıkıca sarıldı, devam etti:

‘’Bak halime. 3 pantolon, 3 tişört. Bir çöp torbası eşyam ile 2,5 ay hücredeydim. 19 Mart’ta sabaha karşı evimden derdest edildim. MASAK raporlarında, evimdeki tüm aramalarda kabahatim olmadığı açık. HTS kaydım yok. Kuşkulu bir mal varlığım yok. Benden ne isteniyor? 20 aylık Medya AŞ. Genel Müdürlüğümdeki tüm dokümanlar esasen yargıda. Yasadışı tek bir imzam yok. Ebediyen mevzuata uygun çalıştım.’’

Gözleri doldu, yutkundu.

“Bir tek oğlum var. Yıllarca çalışıp onu okuttum, bu vatana yetiştirdim. Tüm varlığım o.’’

4 gün gözaltında tutulmuş, sonra 72 gün Silivri zindanına konulmuştu. Suçlayıcı bir soru da çıkmamıştı. Öylesine boş ve karşılıksızdı ki her şey. İBB ‘ye yönelik soruşturmada, başkaları üzere İpek Elif Atayman da yalnızca Medya AŞ eski genel müdürü olduğu için tutuklanmıştı.

Kurban Bayramı arifesinde, biricik oğlu, annesini ziyaret etme hazırlığındayken, onun Silivri’den apar topar demirden bir hücre aracına bindirilip, bilinmeze yanlışsız yola çıkarıldığını öğrenmiş ve tam bir gün boyunca kendisinden haber alamamıştı. Sonunda AFYONKARAHİSAR kırsalındaki 2 No’lu T TİPİ Tutukevi’nde bulmuştu izini.

Geride kalan annesine, oğluna da verilen bir cezaydı bu.

Daha iddianamesi bile hazırlanılmamış olan Elif’e bileklerine takılan kelepçeyle 7,5 saatlik yol aldırılmıştı.

KOĞUŞTA SİGARA DUMANI

Altıncı gün kendisini cam gerisinden görebildiğimizde, “Bileklerin nasıl? Sıhhatin kıymetli. Tansiyon ilaçların var mı?’’ diye sorunca, yanıtladı:

“Buradaki şartlar çok zorluyor. 5 gün yerde yattım. Artık ranzadayım. Bileklerimdeki morluklar giderek azaldı. 26 bayan hükümlü ortasında 40 metrekarenin içinde günlerim çok sigara dumanı altında geçiyor. Dumandan çok etkileniyorum tabi. Biliyorsun abla, tansiyon hastasıyım. Bu ortam çok sıhhatsiz. Bugün doktora çıktım. Sakinleştirici ilaca başlattı beni. Ruh halim, kalbimi ve tansiyonumu etkiledi.’’

HERKES ÜST ÜSTE

Yine sordu tıpkı soruyu:

“Benim ne işim var burada? Bu türlü hukuksuzluğu hak edeceğim ne cürmüm olmuş ki. Bir şeyler aranıyorsa, konut mahpusu ya da tutuksuz yargılanma yolları da var. Verilemeyecek hesabım asla olmadı. Bu hukuk içinde, cezaevlerinde yer yok. Üst üste yatıyor herkes. Devletimize de yazık. Çok yük taşınamaz. İnsanımıza fiziki ve ruhsal şiddete son verilmeli. Tutuksuz yargılama da hukukta bir yol değil mi? DEVLET insanına eziyet etmemeli.’’

Ahizeden ses gelmeyince, onun dudaklarını okudum o anda.

“Bitti’’ dedi.

Tanınan müddet bitmişti.

Vedalaştık sessizce..