Takvimler 27 Mart 1967’yi gösterdiğinde, Trabzon’un Maçka ilçesinde bir çocuk dünyaya geldi. Volkan Konak… Babası Cevat Bey, karayollarında emekçi, annesi Saynur Hanım ise bir konut hanımıydı. Ailenin altıncı çocuğu olarak doğan Volkan Konak, tahminen de mukadderatın bir cilvesiyle, istenmeyen bir bebekken, ilerleyen yıllarda milyonların gönlünde taht kuracak bir sanatkara dönüştü.
Volkan Konak, fıkralara bile husus olacak doğum öyküsünü İzzet Çapa’ya verdiği röportajında şöyle anlatıyor. Dokuz kardeşiz. Üç erkek, altı kız. Anam bana gebe kalınca “Yeter bu kadar” diyor. Beni aldırmak için doktora gidiyor. Doktor kürtaj için üç yüz lira istemiş. Bu bizimkiler için büyük para. Anam da sana üç yüz lira vereceğime ben bu çocuğu doğurur büyütürüm daha uygun demiş. Üç yüz liralık uşak da bu kadar olur, yönetim edin işte. İsmet İnönü ile yakın arkadaş olan dedesi Neşat Karaasanoğlu’nun sayesinde edebiyata ilgi duymaya başladı. Şimdi beş yaşındayken ilkokula başladı. Orta ve lise eğitimini Maçka’da tamamlayan Volkan, mezun olduğunda on altı yaşındaydı. Ondaki yeteneği keşfeden kişi ise okuldaki müzik öğretmeni oldu. Yediği yemekten, içtiği suyun sıcaklığına varana kadar her şeyini öğretmenine soruyordu. Liseden sonra öğretmeni Volkan’ı İstanbul’a konservatuvara götürmek için ailesinden müsaade aldı. Babası Cevat Bey, oğlunun geleceği için hiç düşünmeden kabul etti. Volkan Konak bin dokuz yüz seksen üç, bin dokuz yüz seksen dört yılları ortasında İstanbul Teknik Üniversitesi Türk Musikisi Devlet Konservatuvarı’na girdi.
1988 mezun olduktan sonra yüksek lisansa başladı. O devirler besteler yapmaya başlayan Volkan Konak’ın profesyonel olarak müziğe adım atması Orhan Gencebay’ın sayesinde oldu. Genç yıldızın bestelerini dinleyen Orhan Gencebay tanışmak için yanına çağırttı. Volkan Konak, İzzet Çapa’ya verdiği röportajında müzik hayatına nasıl başladığını şöyle anlatıyor. Konservatuvarda yüksek lisans yaparken Orhan Gencebay bestelerimi duymuş, Zeki Atagül vasıtasıyla beni dinlemek için yanına çağırdı. Beni dinledi. Çok beğendi. Lakin kesinlikle bir biçimin olmalı dedi. Bir müddet birlikte çalıştıktan sonra birinci iki albümü kendi elleriyle yaptı. Hatta ondan aldığım birinci harçlıkla bir piyano bile aldım meskene. Senin anlayacağın profesyonel müzik hayatımı başlatan Orhan Gencebay’dır. Karadeniz müziğini kendine has şekliyle harmanlayan Volkan Konak, 1993 yılında çıkardığı Efulim albümüyle büyük bir çıkış yakaladı. Bir yıl sonra Gelir Misin Benimle albümüyle çalışmalarına devam eden Volkan Konak, askerlik nedeniyle bir mühlet orta vermek zorunda kaldı. Vatani vazifesini tamamladıktan sonra çabucak üçüncü albümü Volkanik Modülleri çıkardı. 1998 yılında kendi kurduğu Kuzey Müzik Yapım Şirketinden Pedalize isimli dördüncü albümünü sevenlerin beğenisine sundu.
Karadeniz müziğini çağdaş düzenlemelerle birleştirerek kendine has bir usul oluşturdu. Gelir misin Benimle, Pedaliza, Maranda, Şimal Rüzgarı üzere albümleriyle Türkiye’nin dört bir yanında büyük bir dinleyici kitlesine ulaştı.
Ancak Volkan Konak, sırf bir müzisyen değildi. O, birebir vakitte halkının kaygılarıyla dertlenen, toplumsal olaylara hassas bir sanatçıydı. Karadeniz’in kanayan yarası olan Çernobil felaketi sonrası artan kanser hadiselerine dikkat çekmek için yıllarca gayret etti. Kazım Koyuncu’nun vefatının akabinde bahsin üzerine daha fazla eğildi ve Karadeniz’de bir kanser araştırma hastanesi kurulması için çalışmalarda bulundu.
2003 yılında çıkardığı Maranda albümündeki Cerrahpaşa müziği, onun müziğindeki en büyük dönüm noktalarından biri oldu. Babasını kanser nedeniyle kaybetmişti ve bu acıyı melodilere dökmüştü. Müzik, yalnızca onun değil, tıpkı acıyı yaşayan binlerce insanın sesi oldu.
Bir röportajında şöyle diyordu: “Bu şarkıyı her söylediğimde, etimden bir modül kopuyor. Babamın tırnağını, saatinin kayışını bile hatırlıyorum söylerken. Lakin söylemesem de olmuyor. Zira bu halkın müziği oldu artık.”
Volkan Konak, sahneye çıktığında adeta bir dev haline gelirdi. Yalnızca müzik söylemez, seyircisiyle dertleşir, öyküler anlatır, hayatın içinden anekdotlar paylaşırdı. Konserleri, bir müzik şöleni olmanın ötesinde, bir his patlamasıydı. Binlerce insan onun sesiyle coşar, onun sesiyle hüzünlenirdi.
Sahnedeki performansını şu sözlerle anlatıyordu: “Sahne benim için bir ibadet yeri üzere. O anlarda her şeyimi veriyorum, kendimden geçiyorum. Saatlerce ayakta kalmak, on binlerce insanın gücünü taşımak kolay değil lakin müzik beni ayakta tutuyor.”
Volkan Konak, sanatını icra ederken asla siyasetten ve toplumsal sorunlardan kaçınmadı. Atatürk’e olan sevgisini her fırsatta lisana getirdi. “Vatanseverlik, memleket sevdası, cüret… Bunları sıraladığınızda benim adımı da yazmalısınız. Benim genimde Atatürk Cumhuriyeti var.” diyerek, duruşunu her vakit net bir biçimde ortaya koydu.
Sadece müziğiyle değil, hayata bakışıyla da halkın sanatkarı oldu. Siyasetten uzak durmayı tercih etti fakat haksızlık karşısında hiçbir vakit sessiz kalmadı. “Siyaset ayrıştırıcıdır fakat âlâ beşerler bir ortaya gelirse her şey hoş olur.” diyerek, birlik ve beraberliğin değerine vurgu yaptı.
Volkan Konak, 2025 yılında Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nde sahnedeyken kötüleşti. Yapılan tüm müdahalelere karşın kurtarılamadı ve hayata veda etti. Onun vefatı, sanat topluluğunda büyük bir yasa sebep oldu. Sevenleri toplumsal medyada hislerini paylaşırken, Türkiye’nin dört bir yanında müzikleri yankılanıyordu.
Bir konserinde vasiyetini açıklamıştı: “Beni gömmeyin, küllerimi Karadeniz’in üzerine savurun.” Lakin daha sonra bunun bir sahne gösterisi olduğunu söyleyerek, “Babamın yanına gömüleceğim, yerim bile belirli.” demişti. O artık fiziken ortamızda değil tahminen lakin müzikleriyle, ülküleriyle, anılarıyla yaşamaya devam edecek.
Volkan Konak, yalnızca bir müzisyen değildi. O, Karadeniz’in sesi, halkının hislerini melodilere döken bir ozandı. Onun bıraktığı miras, Türk müziğinde silinmez bir iz olarak kalacak. Kuzeyin Oğlu artık ortamızda değil lakin müzikleri, anıları ve çabasıyla sonsuza kadar yaşamaya devam edecek.
Ruhun şad olsun, büyük usta…