Zafer Partisi Genel Başkanı Ümit Özdağ, tutuklu bulunduğu Marmara Cezaevi’nden Türkiye’nin nüfus artışına yönelik stratejik tahlil önerilerini yazdı ve SÖZCÜ ile paylaştı. Özdağ, şu tabirleri kullandı;
Ülkemiz global ısınma ve stratejik göç mühendisliğinin tetiklediği yeni bir kavimler göçü periyoduna sahne olan dünyada, göç yollarının ana kavşağında yer alan ülkelerden biridir. Mevcut doğurganlık eğilimleri sürdüğü takdirde, 2050 yılına kadar Avrupa Birliği ve Türkiye’de nüfus azalmaya devam edecektir. Buna karşılık, Mısır, İran, Pakistan ve Irak üzere ülkelerde önemli nüfus artışları beklenmektedir. Global ısınmanın, İtalya’nın güneyinden başlayarak Türkiye, İran ve Afganistan’a kadar uzanan 46 ülkede ekonomik kayıplara yol açması ise bu göç dalgalarını daha da hızlandıracaktır.
Bu gelişmeler, Türkiye açısından nüfus artışını sırf demografik bir husus olmaktan çıkarıp direkt bir beka sıkıntısı hâline getirmektedir. Bugün, iktidar ve muhalefet bu mevzuda tıpkı tespiti yapmaktadır: Nüfus artmalıdır. Fakat artık tespitler kâfi değildir; somut ve kapsamlı siyasetlerin hayata geçirilmesi gerekmektedir. Nüfusun sürdürülebilir halde artabilmesi için doğurganlık oranının en az 2,10 olması gerekirken, bu oran şu an sadece 1,50 seviyesindedir. Ulusal Savunma Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Erhan Afyoncu, alınacak önlemlerle bu oranın tekrar 2,10’a ulaşmasının güç olduğunu, tahlilin Türk Dünyası’ndan Türkiye’ye nüfus kazandırılmasıyla mümkün olabileceğini tabir etmektedir.
“TEK TAHLİL YOLU YOK”
Oysa nüfus artışını sağlamak için tek bir tahlil yolu yoktur. Ekonomik, kültürel, eğitimsel, finansal ve ruhsal pek çok tekniğin eşgüdüm içinde ve sistematik biçimde uygulanması gerekir. Bu bütünlük sağlandığında nüfusumuz tekrar artış eğilimine girebilir.
Her şeyden evvel, nüfus artışı konusunun Türkiye için bir beka sıkıntısı olduğu toplumun tüm bölümlerine açık ve daima biçimde anlatılmalıdır. Televizyon tartışmaları, kısa görüntüler ve kamu spotları aracılığıyla, nüfusu azalan ülkelerin karşı karşıya kaldığı tehlikeler kamuoyuna tesirli bir biçimde aktarılmalıdır.
Aile kurumunu aşındıran televizyon programlarına mutlaka son verilmeli; bunun yerine, aile içi dayanışmayı, anne-baba ve çocuk ortasındaki bağı güçlendiren dizi ve sinemalar teşvik edilmelidir. Günümüz dizilerinde sıklıkla karşılaşılan, üretmeyen, çalışmayan, ancak zenginlik içinde yaşayan hedonist hayat biçimlerinin idealize edilmesi, gençlere son derece olumsuz rol modeller sunmaktadır. Hollywood ile Pentagon ortasındaki bağ dikkate alındığında, sinema ve dizi kesiminin sadece bir cümbüş aracı olmadığı da açıktır. Nüfus artışı, her şeyden evvel kültürel bir sorundur; biyolojik bir sonuç olmadan evvel zihinsel ve toplumsal bir dönüşüm gerektirir.
İSTANBUL NÜFUSUNA DİKKAT ÇEKTİ
Bu bağlamda, yanlış kentleşme siyasetleri ve büyükşehir kanunuyla köylerin tasfiye edilmesi, nüfus artışının önündeki en büyük engellerdendir. İstanbul üzere metropollerde çocuk sahibi olmanın, Çankırı, Kastamonu yahut Çanakkale üzere vilayetlere kıyasla çok daha güç olduğu açıktır. Bu nedenle İstanbul’daki nüfusun 10 milyon düzeyine indirilmesi büyük kıymet arz etmektedir.
Yeni evlenen çiftlere düşük faizli ve uzun vadeli kredi verilmesi değerli bir adımdır, lakin tek başına kâfi değildir. Ebeveynlerin çocuk sahibi olma konusundaki en büyük telaşlarından biri, çocuklarının eğitimiyle ilgilidir. Devlet okullarındaki kalite düşüşü, anne-babaları şimdi çocuk doğmadan özel okul masraflarını düşünmeye sevk etmektedir. Bu nedenle, çocuk sayısının artması için devlet okullarındaki eğitimin kalitesi hemen yükseltilmelidir.
Ayrıca her doğan çocuk için, ailenin gelirine nazaran temel gereksinimlerin karşılanabileceği bir kartın devlet tarafından verilmesi yerinde bir uygulama olacaktır. Böylelikle mama, bez, giysi üzere temel gereksinimlerin yükü hafifletilecek; aileler çocuk sahibi olma konusunda daha hamasetli olacaktır.
Sadece eğitimin kalitesi değil, müddeti de doğurganlık kararlarını etkilemektedir. Üniversite diplomasının zarurî olduğu tarafındaki algı, aileleri “sadece bir çocuğum üniversite okuyabilir” niyetine itmektedir. Halbuki Türkiye’nin daha fazla üniversite mezununa değil, nitelikli meslek lisesi mezunlarına gereksinimi vardır. Gençlerin meslek liselerine yönlendirilmesi, eğitim hayatının 22 değil 18 yaşında tamamlanmasını sağlayacak; böylelikle gencin aile üzerindeki ekonomik yükü hafifleyecek, bu da daha fazla çocuk yapılmasını teşvik edecektir.
Bir başka teklif de çocuk sayısının artışı ile konut siyasetlerinin birleştirilmesidir. Mesken sahibi olmayan ailelere, ikinci çocuklarının doğumu sonrasında düşük faizli ve uzun vadeli konut kredisi verilmelidir. Üçüncü çocukta bu faizin daha da düşürülmesi teşvik edici olacaktır.
Zafer Partisi olarak biz, nüfusumuzun artmasını, genç ve dinamik bir yapının korunmasını, sigorta ve istihdam sistemlerinin çökmeden sürdürülebilmesini, bu adımların atılmasına bağlı bir öncelik olarak görmekteyiz.